Hoera

Waar blijft de tijd

Lieve kleine man…. Vandaag is je verjaardag. 1 jaar. Ik kan hier alle clichés neerschrijven, want ze zijn allemaal waar. Met grote uitroeptekens schrijf ik er eentje neer: waar blijft de tijd?! 

Ondanks dat het een bewogen jaar was, een zwaar jaar was, een jaar waarbij we hebben gedacht ‘wordt het ooit nog beter’, is het jaar voorbij gevlogen. De dag dat je geboren werd voelt als de dag van gisteren en kan ik me nog precies voor de geest halen. Toch zijn we nu hier vandaag alweer op de dag van jou geboorte; jouw eerste verjaardag! Gefeliciteerd lieve kleine man. 

Het was een jaar met downs…..

Voor ons geen roze wolk. Het was een zwaar jaar. Wat heb je veel gehuild. En wat waren we machteloos. We konden niets voor je doen, behalve je troosten, wiegen en veel knuffelen.

Konden we maar iets voor je doen. We werden van het kastje naar de muur gestuurd. En deze bezorgde moeder werd niet gehoord. En toen eindelijk na lang zeuren, eisen, op mijn strepen staan, konden we jou eindelijk helpen. We konden jou eindelijk een beetje ontspanning en rust geven. Inmiddels waren er wel al 6 maanden voorbij.

We waren op. We waren moe. Uitgeput. Er was geen energie meer. Er waren alleen maar die constante zorgen. De constante zorgen die het moeilijk maakte om even een pas op de plaats te nemen, om even naar je te kijken om even van je te genieten. Er was geen slaap, er was geen rust, er was geen adempauze.

Het fysiek en mentaal op zijn doet wat met je. Het verandert je. Je gaat in een overleveringsstand, maar probeert vervolgens ook om nog mee te draaien in de samenleving en de sociale verplichtingen. Een onmogelijke taak.

Mensen om je heen begrijpen je niet. Logisch ook. Want om dit te begrijpen, moet je het meemaken. Je bent niet zomaar moe, je bent niet zomaar op. In je lichaam en verstand gaat een knop om. Je probeert je hoofd boven water te houden, je probeert voor je kinderen te zorgen.

Dit alles gaf als resultaat dat het moeilijk genieten was. Het was moeilijk gelukkig te zijn. Het was moeilijk om bewust stil te zijn bij de mooie momenten die maar één keer voorbij komen.

Het was een jaar van ups….

Het staat als de dag van gisteren in mijn geheugen. De dag dat jij ter wereld kwam. We zaten op je te wachten, je was ‘te laat’. En dan duurt wachten lang. De voorweeën lieten al ruim een maand van zich horen…, maar steeds zakte het weer weg. Steeds weer die vraag….gaat het nu beginnen? Maar nee. En toen op 9 januari rond de klok van 06.00 uur was daar weer een (voor)wee. Maar deze was anders. En nog een….en nog een…. Even timen. Regelmaat! 

Blijdschap en spanning. Vandaag was de dag. De perfecte thuisbevalling. Eindelijk konden we jou in onze armen sluiten. 

En nu maanden verder, na alle downs….was daar dan jouw schatterlach. Jouw glinsterende oogjes. Je eerste kwijlende eerste kusjes. Je knuffels. Alleen maar liefde voor jou. Je trotse blik terwijl je achter een stoel aan loopt die jij voorzichtigjes maar vol zelfvertrouwen door de woonkamer duwt. 

Nu we een jaar verder zijn, maken de zorgen plaats voor rust. De overlevingsstand gaat uit…. Het normale leven lijkt terug te komen. Het wordt steeds makkelijk om van de kleine geluksmomentjes te genieten.

Samen wandelen is genieten. Samen spelen is genieten. Naar jou kijken is genieten.

Je bent een lief, ondeugend, vrolijk mannetje, met een hartje van goud.

En dan nu jouw eerste verjaardag die wie we afgelopen weekend in het bijzijn van familie vierde. Jouw geboorte werd, door de laatste lockdown, nog niet uitbundig gevierd. Maar nu konden wij jouw dag vieren met de mensen die voor ons belangrijk zijn. Wat een feest!